احیای دین و اصلاح دین‌داری

هدف از احیای دین و اصلاح دین‌داری بازگرداندن نقش حیات به دین در مقام فکر و فهم دینی و فعل و رفتار دینی، احیاگری دینی یعنی اعاده خاصیت احیاگری دین به آن در ذهنیت و عینیت جامعه. (رشاد،1380)^[1]

ادیان ابراهیمی به سه دین بزرگ اسلام، مسیحیت و یهودیت اطلاق می‌شود که از سنت باستانی ابراهیم الهام می‌گیرند. این ادیان همگی معتقد به نظریة پیامبری هستند؛ یعنی معتقدند خداوند افرادی را به پیامبری برمی‌گزیند و به آن‌ها پیام‌هایی را به طور مستقیم یا با واسطه‌ی یک فرشته، برای هدایت مردم ارسال می‌کند. مورد خطاب قرار گرفتن پیامبران از طرف خداوند، ویژگی اصلی ادیان الهی است. با این‌که این سه دین از سه نظام الهیاتی مجزا و متفاوت برخوردارند اما مشترکات این سه نظام بسیار زیاد است؛ به‌گونه‌ای که می‌توان آنها را در یک طبقه قرار داد. مقالة حاضر با بررسی مبانی اخلاقیات زیستی در این ادیان، درصدد است وجوه افتراق و اشتراک موجود در تصمیم‌سازی اخلاقی در امور زیستی را میان آن‌ها تبیین و تشریح نماید.( خلج زاده، شهریوری، عباسی،1390)^[2]

[1] رشاد، علی‌اکبر؛ احیای دین و اصلاح دین‌داری؛ قبسات: زمستان 1380 – شماره 22 (علمی – ترویجی) از 3 تا 8

[2] خلج زاده، مجید رضا؛ مهران؛ شهریوری، اکبر؛ محسن؛ عباسی، محمود؛ اخلاق زیستی از منظر ادیان ابراهیمی؛ اخلاق زیستی: پاییز 1390 – شماره 1 از 69 تا 102